zondag 23 januari 2011

Vrijdag 21 januari 2011 Eerste Doorloop

Na drie weken repeteren is er al een eerste doorloop.
De lijnen in het verhaal beginnen zich af te tekenen. Langzaam wordt duidelijk waar de accenten moeten komen, waar en in welke scenes de focus ligt. De aanwezigheid van de blinden op het toneel eist disciplines die acteurs en regisseurs normaal niet hoeven op te brengen.






Als het pikkedonker is op het toneel, is Lidy soms nog te zien via de infrarood camera.



Als je het gezelschap van een blinde verlaat, moet je je afmelden. Anders weet de blinde niet of je er nog bent.  


Lidy vindt dat de stammpot vandaag te grove stukken aardappel heeft. Ze wil er geen moes van maken, maar de volgende keer gaat ze beter stampen. Ze weet nu ook dat het bakken van de worst een regisseursmoment wordt. Ze merkt wel wanneer het zover is en wat haar cue zal zijn.
Bij de nabespreking is Ola tevreden. Het is boven verwachting dat de contouren van het stuk na drie weken al getekend zijn. Nog zes weken te gaan. Nog genoeg tijd om de twijfel, mocht die weer opsteken, te bestrijden.

Voor meer foto's zie:

vrijdag 14 januari 2011

Donderdag 13 januari 2011 Kijken in het Donker in Velsen-Noord

Met zijn zeventienen zijn we op bezoek in Velsen-Noord, bij Jan en Tinah Visser die daar vanaf 1999 een kerk hebben verbouwd tot "een avontuur voor de zintuigen". Je kunt daar wandelen in een park en op straat en een winkel ingaan, je kunt in een bar kletsen en iets drinken en je kunt dansen in de disco. Dat allemaal in het pikkedonker. Met een blindenstok in de hand en de oren gespitst op de aanwijzingen van Jan en Tinah is het voor een ziende heel confronterend om overgeleverd te worden aan de wereld zoals die door een blinde beleefd wordt. De blinden onder ons, Jan, Lidy en Wempie, vinden het wel  interessant en ook grappig als ze horen hoe wij zuchtend houvast zoeken aan wat? en aan wie? In het park, met de vogelgeluiden, gekletter van water en gekwaak van een boze kikker, word ik stil en bang bij het idee dat ik op een dag zomaar opeens blind ben en dat dit dan mijn lot zal zijn. Jan Visser zegt dat ik niet naar beneden hoef te kijken als ik loop. "Hoe weet jij dat ik dat doe", vraag ik. "Dat hoor ik aan je stem", zegt Jan V, "blinden lopen meestal met het hoofd recht of schuin omhoog, kunnen ze dat tenminste niet zo gemakkelijk stoten". Als we het gered hebben om de straat over te steken, via de ribbels op de grond en het geluid van de rikketik, komen we langs een bushokje. Peter gaat daar zitten. Dat wil ik ook. Het bankje vind ik niet. Wel de schoot van Peter. In het café kopen we drinken en rekenen af. Ondertussen weten we wel dat blinden geldbiljetten en munten op de tast herkennen, maar het is toch een kunst. Bij de gesprekjes aan de bar krijg ik een visoen, lijkt het. Ik hoor Ria praten, maar ik "zie" haar ook. Het is een fantoomzicht, omdat het me doet denken aan de fantoompijnen van iemand bij wie een been is geamputeerd. Lidy verklaart dat ik Ria "zie" omdat ik haar ken. Welkom in de wondere wereld der blinden.

                       


Jan Visser legt uit hoe het braille-alfabet in elkaar zit.


Woorden schrijven op een brailletikmachine.  



Bij de ingang van het duister, pakken we een blindenstok die niet hoger dan je navel moet reiken.
 Centrum WAKAN http://www.wakan.nl/ en http://www.inhetdonkergezien.nl/

 Meer foto's op:
http://picasaweb.google.com/noranorabey/Teiresias3Velzen130111?authkey=Gv1sRgCKWmk5-I_bDEMg#

dinsdag 11 januari 2011

Maandag 10 januari 2011 Wortelstamppot met braadworst

 
Een week later in de Noorderkerk. Als de repetitie om 10 uur begint, staat Lidy al achter haar aanrecht, dat dezelfde afmetingen heeft als het aanrecht dat ze thuis heeft. Ze heeft een klein mesje in haar ene hand. In de andere houdt ze een aardappel vast. Die draait ze rond en rond en schilt het aardappelvelletje in een lange slinger eraf. De aardappelen gaan in een teiltje. Als ze genoeg aardappelen heeft geschild, neemt ze de wortels. Die snijdt ze met datzelfde mesje een voor een kruislings een behoorlijk eind in en draait de wortel langzaam rond. Ze doet het boven de pan waarin de aardappels koken. Na de wortels doet ze hetzelfde met de uien. Toen ik Lidy voor het eerst ontmoette vertelde ze al dat ze geen snijplank meer gebruikt sinds ze niet meer kan zien. Ze houdt alles wat ze moet snijden  in haar hand vast, omdat ze zo beter kan voelen wat ze doet. Terwijl de anderen de beginscene repeteren en Lidy, volgens tekst, een bosje rozen van Jempie krijgt, beginnen de aardappelen en de wortels te koken op het vuur. Fascinerend hoe de damp uit de pan kwam, hoe het spek siste in het vet. Toch hield ik af en toe mijn hart vast dat er iets mis zou gaan en dat Lidy bijvoorbeeld toch haar vingers zou verbranden als ze per ongeluk in het vuur zou grijpen. Het valt niet mee om als ziende een blinde op de vingers te kijken en aan de kant te blijven als een deksel of de hele bestekbak omvalt. De stamppot van Lidy smaakte er niet minder op. Het publiek van de voorstelling zal het zelf merken. 



   
Hannes Wallrafen komt op bezoek. Als fotograaf was hij beroemd om zijn prachtige foto's. Acht jaar  geleden werd hij blind. Sinsdien is hij audiograaf. Voor Teiresias gaat hij een geluidswandeling maken door het centrum van Groningen. Wellicht komen daarin flarden terug van de geluidsopnamen van de repetitie. 
Bezoek ook van de blinde adel in de persoon van Albert Secuur 
Jan loopt het parcours, al dan niet met hulp van regieassistent Zen 
Vraag: Wat zou je doen als je weer kon zien.
Antwoord van Jan: Wilders een optater geven en kijken naar Noraly Beyer hoe zij het nieuws leest. 
Antwoord van Lidy: Bloemen plukken,een boeket maken en mijn kleindochter bekijken. 
Antwoord van Jempie: Heel erg hard racen in een grote auto.
Aan het eind van de middag bedenken Maartje, Albert en Peter een dansje als Wil zingt:
Was wissen Männer von liebe. Sie wissen gar nichts und reden so viel....