TEIRESIAS NNT: Donderdag 13 januari 2011 Kijken in het Donker in Velsen-Noord

Met zijn zeventienen zijn we op bezoek in Velsen-Noord, bij Jan en Tinah Visser die daar vanaf 1999 een kerk hebben verbouwd tot "een avontuur voor de zintuigen". Je kunt daar wandelen in een park en op straat en een winkel ingaan, je kunt in een bar kletsen en iets drinken en je kunt dansen in de disco. Dat allemaal in het pikkedonker. Met een blindenstok in de hand en de oren gespitst op de aanwijzingen van Jan en Tinah is het voor een ziende heel confronterend om overgeleverd te worden aan de wereld zoals die door een blinde beleefd wordt. De blinden onder ons, Jan, Lidy en Wempie, vinden het wel interessant en ook grappig als ze horen hoe wij zuchtend houvast zoeken aan wat? en aan wie? In het park, met de vogelgeluiden, gekletter van water en gekwaak van een boze kikker, word ik stil en bang bij het idee dat ik op een dag zomaar opeens blind ben en dat dit dan mijn lot zal zijn. Jan Visser zegt dat ik niet naar beneden hoef te kijken als ik loop. "Hoe weet jij dat ik dat doe", vraag ik. "Dat hoor ik aan je stem", zegt Jan V, "blinden lopen meestal met het hoofd recht of schuin omhoog, kunnen ze dat tenminste niet zo gemakkelijk stoten". Als we het gered hebben om de straat over te steken, via de ribbels op de grond en het geluid van de rikketik, komen we langs een bushokje. Peter gaat daar zitten. Dat wil ik ook. Het bankje vind ik niet. Wel de schoot van Peter. In het café kopen we drinken en rekenen af. Ondertussen weten we wel dat blinden geldbiljetten en munten op de tast herkennen, maar het is toch een kunst. Bij de gesprekjes aan de bar krijg ik een visoen, lijkt het. Ik hoor Ria praten, maar ik "zie" haar ook. Het is een fantoomzicht, omdat het me doet denken aan de fantoompijnen van iemand bij wie een been is geamputeerd. Lidy verklaart dat ik Ria "zie" omdat ik haar ken. Welkom in de wondere wereld der blinden.